Ακόμη και οι πρώτοι χριστιανοί, συμπεριλαμβανομένων των αποστόλων, πίστευαν ότι θα έβρισκαν τη Δευτέρα Παρουσία του Σωτήρος Χριστού κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Ερμήνευσαν τα λόγια του Κυρίου με τον δικό τους τρόπο: «Άμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μάρκος 9 : 1) και περίμεναν την Τελευταία Κρίση για τον αμαρτωλό κόσμο ενώ ήταν ακόμα στην επίγεια ζωή.

Οι απόστολοι και ο στενότερος κύκλος είδαν πραγματικά τον παράδεισο κατά τη διάρκεια της ζωής τους: είδαν τον Αναστάντα Χριστό από την Ανάσταση έως την Ανάληψη.

Όπου είναι ο Κύριος, εκεί είναι ο παράδεισος. Όπου δεν είναι, υπάρχει αληθινή κόλαση.

Το πνεύμα της κακίας στην εικόνα του Μεφιστοφελή απαντά στον Φάουστ στο ομώνυμο ποίημα του Γκαίτε στην ερώτηση: "Μα πώς είσαι τώρα έξω από τη σφαίρα της κόλασης;" «Ω, όχι, εδώ είναι η κόλαση, και είμαι πάντα στην κόλαση».

Όπου δεν χρειάζεται ο Κύριος, όπου απορρίπτεται, εκεί είναι η κόλαση.

Οι αιώνες αλλάζουν, το χριστιανικό αίμα κύλησε σαν ποτάμι και ρέει ακόμα. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα στην ιστορία της ανθρωπότητας που οι χριστιανοί να μην δίνουν μαρτυρία για την πίστη τους με τίμημα τη ζωή τους.

Στη φωτισμένη εποχή του ανθρωπισμού μας, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου ακόμη και ολόκληροι τομείς της οικονομίας των κρατών πεθαίνουν σε σχέση με τον σκληρό αγώνα για την προστασία των ζώων, οι χριστιανοί, όπως πριν, ποτίζουν τη γη με αίμα, διώκονται και σκοτώνονται μόνο και μόνο λόγω της ομολογίας του Χριστού.

Ακούγεται το ερώτημα: πόσο καιρό θα το αντέξει αυτό ο Ουρανός;

Γεγονός είναι ότι η Θεία λογική και η ανθρώπινη λογική είναι, για να το θέσω ήπια, διαφορετικά πράγματα. Ό,τι εδώ φαίνεται τρομερό και απαράδεκτο, μέσα από το πρίσμα της αιωνιότητας, μπαίνει στο σοφό Θεϊκό σχέδιο για τον άνθρωπο.

Ο Κύριος, έχοντας απεριόριστη δύναμη και ανεξάντλητες ευκαιρίες, πέθανε με τρομερό θάνατο, συμπεριλαμβανομένου του πιο διαβόητου κακού που θα γεννηθεί αιώνες αργότερα.

Ένα άτομο δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταλάβει τα πάντα: ο Κύριος δίνει σε όλους μόνο ό,τι χρειάζεται για τη σωτηρία. Πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτό το γεγονός και όχι να απαιτούμε περισσότερα.

Ένα παράδειγμα είναι οι αναλφάβητοι ψαράδες, οι απλοί άνθρωποι, τους οποίους ο Κύριος έστειλε να κηρύξουν με τα λόγια: « όταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε» (Ματθαίος 10:19).

Και μπορούσαν να συνεχίσουν μια συνομιλία με την αριστοκρατική και πνευματική ελίτ της εποχής τους: τους σοφούς του παγανιστικού κόσμου, εβραίους γραμματείς και φαρισαίους, μελετητές της Αγίας Γραφής, εκείνους που αφιέρωσαν ολόκληρη τη ζωή τους στη μελέτη της Αποκάλυψης. Οι μαθητές του Χριστού ερμήνευαν με τέτοιο τρόπο που μπέρδεψαν τους αντιπάλους τους.

Πολλές επόμενες γενιές χριστιανών έψαχναν επίσης για σημάδια του τέλους του κόσμου, συχνά σκόπιμα ή ασυνείδητα χειραγωγώντας προφητείες για να ταιριάζουν με τα γεγονότα της εποχής τους, δημιουργώντας μια προ-αποκαλυπτική ατμόσφαιρα.

Υπάρχουν σημάδια σήμερα. Πριν όμως ήταν αρκετά. Η ιστορία της ανθρωπότητας κινείται προς το τελικό της σημείο, είναι προφανές.

Αλλά πόσο καιρό θα διαρκέσει αυτή η διαδικασία, δεν μας δίνεται να το γνωρίζουμε, ανεξάρτητα από το είδος του κατακάθιου καφέ που μαντεύουμε. Ούτε οι Άγγελοι δεν ξέρουν, μόνο ο Πατέρας.

Και πρέπει απλώς να παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει τέτοια πίστη, ώστε αυτοί που αγαπάμε να ζουν για πάντα, ώστε τα πάντα στη ζωή μας να κατακτώνται πάντα από την αγάπη.

                                                                                                             Ηχογραφήθηκε από την Ναταλία Γκοροσκόβα