“Φύτεψε ένα δέντρο, χτίσε ένα σπίτι, μεγάλωσε έναν γιο". Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε το αποτέλεσμα της ζωής μας τους ψεύτικους καρπούς λόγω κοινών συμπεριφορών στην κοινωνία. Ποιος, λοιπόν, είναι ο κύριος καρπός που ευχαριστεί τον Θεό; Εξηγεί ο Μητροπολίτης Αντώνιος (Πακάνιτς).

Ο Δημιουργός δημιούργησε τον κόσμο, το Σύμπαν, τους ανθρώπους, τον ορατό και αόρατο κόσμο. Δημιούργησε γενναιόδωρα με απεριόριστη αγάπη με όλο το άπειρο μεγαλείο και δύναμη, αναπνέοντας άφθονη αιώνια ζωή.

Ο Κύριος προικίστηκε σε κάθε δική Του δημιουργία με αρχέγονη ομορφιά, διακοσμημένη με ουράνια χρώματα, γεμάτα καλά, ώστε όλοι να χαίρονται, να αγαλλιάσονται, να θαυμάζουν ο ένας τον άλλον και Αυτόν.

Το στέμμα της καλοσύνης του Θεού απέναντι στον άνθρωπο έγινε ελευθερία, που δόθηκε στους ανθρώπους ως διαθήκη πίστης και αιώνιας αγάπης.

Τι συνέβη ως αποτέλεσμα;

Ο Κύριος, που διψά πάνω απ' όλα για την επικοινωνία και την αγάπη των παιδιών του, περιμένει ταπεινά την πνευματική μας ώθηση, παραμένει μόνος. Λίγοι άνθρωποι θα θυμούνται τον Θεό κατά τη διάρκεια της ημέρας, να του μιλούν ειλικρινά.

Βρισκόμαστε ολοταχώς στον ποταμό της ζωής και προσπαθούμε να κάνουμε ελιγμούς, να πιάσουμε τις όχθες, να ζητήσουμε βοήθεια. Τυφλοί άνθρωποι είμαστε. Ξεχνάμε ότι ο Θεός, και μόνο Αυτός ελέγχει τη ροή αυτού του γρήγορου ποταμού, διατάζει καταιγίδες και ανέμους, ανοίγει ορίζοντες και αφαιρεί παγίδες.

Η ασφαλής ιστιοπλοΐα μας δεν εξαρτάται από τις προσπάθειές μας, τις γνώσεις, τις δεξιότητες, τους διπλανούς, αλλά αποκλειστικά από τη θέληση και το σχέδιό Του.

Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να τρέχουμε στον Θεό, να ζητήσουμε τη βοήθεια και την προστασία Του, να ψάχνουμε μόνο σε Αυτόν την παρηγοριά και την ανάπαυση, μόνο να πιστεύουμε σε Αυτόν.

Ο Κύριος μας αγαπά άνευ όρων, με τέλεια αγάπη, και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να απομακρυνθούμε από αυτό, να τον απορρίψουμε, γιατί η αγάπη μας προς τον Θεό είναι ο καρπός της ζωής μας.

Χωρίς να το αποκαλύψουμε και να μην το δείξουμε, διακινδυνεύουμε να γίνουμε δέντρο που φυτεύτηκε, καλλιεργήθηκε και έφερε καρπούς, αλλά δεν είναι δυνατόν να τους πιάσουμε. Τι θα γίνει με τα φρούτα εάν δεν πιάνονται εγκαίρως από τον κηπουρό; Σαπίζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή μας, η οποία δεν έδωσε στον Κύριο τους καρπούς του εγκαίρως - την αγάπη του.

Δεν στραφούμε στον Θεό, αγνοούμε τη βοήθεια και τα σημάδια Του, παραμένουμε κωφοί στα λόγια Του. Δεν έχουμε ευγνωμοσύνη και συμπόνια προς τον Κύριο, προς τον Δημιουργό, που μας δημιούργησε από το μηδέν, μας έδωσε ζωή, μας έδωσε τον εαυτό του για εμάς.

Ο χρόνος περνά ανεξέλεγκτα. Όλες οι πράξεις και τα γεγονότα μας αργά ή γρήγορα θα βυθιστούν και μόνο ο κύριος καρπός ολόκληρης της ζωής μας θα παραμείνει για την αιωνιότητα - αγάπη για τον Θεό.