Ο Πρωτοσυγκελλέυων της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Μητροπολίτης Αντώνιος (Πακάνιτς) αναφέρει περί της ουσίας του αναθέματος και γιατί η Εκκλησία δεν σπεύδει να χρησιμοποιήσει αυτό το μέσο προς τους αποστάτες.

Η Εκκλησία, όπως μια μητέρα, υπομονεύει. Δεν κόβει το δρόμο προς τη σωτηρία για κανέναν. Σε τελική ανάλυση, ένας άνθρωπος από μόνος του είναι αδύναμος και χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλό. Και όλα όσα είναι απαραίτητα για τη σωτηρία είναι μόνο στην Εκκλησία, έτσι ο Κύριος ο Θεός το τακτοποίησε.

Χωρίς την Εκκλησία θα χαθούν σίγουρα, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν πλήρως. Και εδώ δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο του μίσους, γιατί το μίσος είναι ο δρόμος των εχθρών της Εκκλησίας και ο ίδιος ο δρόμος της Εκκλησίας είναι η αγάπη.

Κανείς δεν ξέρει πώς θα αναπτυχθούν οι δρόμοι εκείνων που πολεμούν με την Εκκλησία. Μπορούν να πέσουν στην άβυσσο, ή μπορούν, όπως ο Απόστολος Παύλος, να ξαναγεννηθούν σε μια νέα ζωή. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να μην ακολουθούμε ανθρώπινα και γήινα συναισθήματα όπως εκδίκηση.
Όταν απαιτούμε αναθέματα και κατάρες, αυτό σημαίνει ότι εμείς οι ίδιοι υπόκεινται σε μεγάλο βαθμό στα πάθη. Επειδή κανένας αληθινός χριστιανός δεν θα επιθυμεί το κακό ακόμη και για αμαρτωλό. Σε τελική ανάλυση, η Εκκλησία δεν είναι ο κριτής. Ο Κριτής είναι μόνο ο Θεός. Και όλοι θα απαντήσουν ενώπιον του Θεού για τις πράξεις τους.

Σε αυτήν την περίπτωση είναι πολύ σημαντικό να δοθεί η ευκαιρία στον πεσόντα και ίσως όχι μόνο μια ευκαιρία. Και γνωρίζουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις μετάνοιας. Η υπομονή, η σύνεση και η φρόνηση είναι εδώ τα πιο σημαντικά πράγματα.

Αλλά, φυσικά, εάν ένας άνθρωπος έχει πάει πολύ μακριά στην αποστασία του, τότε η Εκκλησία μπορεί να μαρτυρήσει μόνο ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πλέον συνδεδεμένος μαζί της και να βάλει τη μοίρα του στα χέρια του Θεού. Αυτή είναι η ουσία του αναθέματος.

Καταγραφεί από Ναταλία Goroshkova