Ψαλμός, ο οποίος παρηγορεί σε αγωνία, άγχος, στενοχώρια. Όποιος τον διαβάζε, αποκτά ειρήνη, ελπίδα και χαρά

Ο Μητροπολίτης Αντώνιος (Πακάνιτς) περί του πιο αισιόδοξου ψαλμού.

Μεταξύ των όμορφων και ψυχοφελών ψαλμών υπάρχει ένας που εκπλήσσει με την ιλαρότητά του, γεμάτος με ένα ειδικό ειρηνικό φως. Αυτός είναι ο 23ος ψαλμός.

Το λακωνικό του περιεχόμενο διαπερνιέται με ζωηρές, εκπληκτικά όμορφες, σωτήριες λέξεις που είναι τόσο απαραίτητες για τη συνεσταλμένη ψυχή μας, φτάνουν στα βάθη της, βρίσκουν μια απάντηση και φαίνεται να την βυθίζουν σε μια ζεστή θάλασσα χαράς, φωτός και αγάπης.

Αυτός είναι ο λόγος που αυτός ο ψαλμός τοποθετήθηκε στην αρχή της «Ακολουθίας της Θείας Κοινωνίας» ως διαθήκη της ψυχής με τον Θεό, που εκδηλώθηκε με την πλήρη παράδοση του εαυτού του στην ιερή θέλησή Του και πρόγευση ήδη στη γη του δείπνου που ετοίμασε ο Κύριος για αυτούς που Τον αγαπά.

Σε Εσένα, Κύριε, η ψυχή μου φωνάζει με πίστη και ελπίδα. Είσαι ο Κύριος όλων των στοιχείων, ο Δημιουργός όλων των ορατών και των αόρατων. Η εύθραυστη ζωή μου είναι στα χέρια Σου. Σε Εσένα βρίσκω δύναμη και ισχυρότητα, χαρά και έμπνευση. Με Εσένα δεν θα χρειάζομαι πλέον τίποτα, ολοκληρώνεις τα πάντα με τον εαυτό Σου:

«Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει».

Κύριε, με οδηγήστε από την ματαιότητα και τη φασαρία στην γαλήνη του Θεού. Υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο Σου και τη Θυσία Σου. Εσείς, ο πλήρης Θεός, έγινες σάρκα, ψυχή, νου, οτιδήποτε όπου έχει διεισδύσει ο θάνατος για να σώσεις ολόκληρο τον άνθρωπο. Έγινες ο ήλιος του ανθρώπινου σύμπαντος, ταπείνωσες τον εαυτό Σου προς την ανθρώπινη φύση, χωρίς να μειώσεις τη Θεότητά Σου.

Κρατάω συνεχώς την εικόνα Σου στην καρδιά μου και ελπίζω ακράδαντα στη βοήθειά Σου. Θυσιάζομαι σε Σένα, οδήγησέ με στο δρόμο της ειρήνης, της καλοσύνης, της ταπεινότητας και της αγνότητας:

«Εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με, τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν. ὡδήγησέ με ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».

Δεν έχω εχθρούς, γιατί σε έχω, που μου έδωσες μια νέα ζωή, γεμάτη με το φως και την αγάπη Σου. Οι μόνοι εχθροί μου είναι τα πάθη και οι φόβοι μου, που είναι ανίσχυροι για εκείνους που είναι μαζί Σου. Είναι ξεδοντιασμένοι από το δικό Σου λόγο.

Το να υποφέρεις στο όνομά Σου γίνεται χαρά και εξαγνισμός, η απώλεια γίνεται κέρδος. Διότι δεν έχω τίποτα δικό μου, αλλά το δικό Σου είναι αγαθό.

Παλεύοντας με το κακό και την κακία στον εαυτό μου, μέσω του πόνου και της προσπάθειας, μπορώ να εμβολιαστώ σε Σένα, σαν ένα κλαδί σε ένα αμπέλι. Είσαι το αμπέλι και εγώ είμαι το κλαδί (Ιω. 15: 1–8). Και γίνω μέρος του Θεϊκού δέντρου, ξαναδημιουργούμαι, αναγεννιέμαι.

Με αυτόν τον τρόπο ξεκινά η ανάβαση μου στο Θεό εδώ στη γη.

Ο Λόγος σου είναι η ασπίδα και το σπαθί μου στο δρόμο προς την μακαριότητα. Και η μακαριότητα συνίσταται στον πλησίαση σε Σένα, στην επίτευξη της αγνότερης και πιο τέλειας όρασής Σου, Κύριε:

«Εὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ ἡ ῥάβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν».

Μου έδωσες περισσότερα από όσα μπορούσες. Έχω ήδη δοκιμάσει στην προσωρινή γήινη ζωή από το ποτήρι της αιώνιας μακαριότητας που συνδέει τον ουρανό και τη γη, τον άνθρωπο και τον Δημιουργό του.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο, η εκδήλωση του ατελείωτης, τέλειας, απέραντης βαθιάς αγάπης Σου, Κύριε:

«Ετοιμασίας ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξεναντίας τῶν θλιβόντων με· ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου, καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον».

Όλες οι γήινες ευλογίες για μένα δεν είναι παρά ένα όνειρο. Όλες οι επιθυμίες μου περιορίζονται σε ένα πράγμα - σε ανάβαση στην Πηγή των αληθινών ευλογιών, της αλήθειας και της καλοσύνης. Ενίσχυσέ με, Κύριε! Βοήθησε με να έρθω πιο κοντά Σου, Θεέ μου, όσο είναι εφικτό για την ανθρώπινη φύση και να σε βλέπω όλες τις μέρες της γήινης ζωής ως το πιο αγνό φως και την πιο τέλεια ομορφιά:

«Καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ τὸ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν».

Καταγραφεί από Ναταλία Goroshkova

Социальные комментарии Cackle