Ο Μητροπολίτης Αντώνιος Πακάνιτς για τον Ψαλμό της Θεοτόκου, ειδικά για την εορτή των Εισοδίων στον Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ο ψαλμός 44^οςμπορεί να θεωρηθεί ομολογία της καρδιάς για τον Χριστό, τη Δόξα Του, την Εκκλησία και τη Θεϊκή Του Μητέρα.

Ο Χριστός ονομάζεται σε αυτόν τον ψαλμό Βασιλιάς, ο συγγραφέας Τον εξυψώνει με λόγια θαυμαστής ομορφιάς, δύναμη συναισθημάτων, πίστη.

Είναι φανερό ότι το στόμα του ψαλμωδού μιλάει τόσο γλυκά από περίσσεια βαθιά συναισθήματα. Δεν μεταφέρει τα λόγια κανενός, δεν μοιράζεται την εμπειρία κάποιου άλλου, αλλά μιλά για όσα έχει βιώσει και συνειδητοποιήσει προσωπικά. Οι λέξεις ξεχύνονται σε ένα δυνατό ρεύμα από την καρδιά του, γεμάτες δέος, αγάπη, χαρά και θαυμασμό:

«Ἐξηρεύξατο ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου»

Περαιτέρω, εμφανίζεται μπροστά μας η θαυμαστή εικόνα του Ερχόμενου Χριστού και λέγεται για την ανωτερότητά Του: είναι ο πιο όμορφος και ο πιο ωραίος άνθρωπος που έζησε ποτέ στη γη. Ο Δαβίδ, δημιουργώντας αυτές τις γραμμές, φωτίστηκε από τη φλόγα της αγάπης του Θεού, εμπνευσμένος από το Πνεύμα Του. Φαίνεται να μας καλεί όλους να συμμετάσχουμε μαζί του, να συμμετάσχουμε σε αυτό το ρεύμα.

Για όλους, αυτό είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα του πώς μια ψυχή πρέπει να υμνεί τον Δημιουργό της, την αγιότητά Του, την καλοσύνη και το μεγαλείο Του: συνεχώς και αδιαλείπτως.

Η ευχαρίστηση της ψυχής ενώπιον του Θεού πρέπει να γίνει η φυσική μας κατάσταση, και είναι υπέροχο αν εκδηλώνεται όχι μόνο στην προσευχή στον Παντοδύναμο, αλλά και στην επικοινωνία μεταξύ μας:

«Ωραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου διὰ τοῦτο εὐλόγησέ σε ὁ Θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα».

Ο ψαλμός υμνεί τη δύναμη, την ισχύ και τη δικαιοσύνη του Χριστού, δοξάζει τις νίκες και τη σοφία της διακυβέρνησής Του:

«Περίζωσαι τὴν ῥομφαίαν σου ἐπὶ τὸν μηρόν σου, δυνατέ, τῇ ὡραιότητί σου καὶ τῷ κάλλει σου…  τὰ βέλη σου ἠκονημένα, δυνατέ - λαοὶ ὑποκάτω σου πεσοῦνται- ἐν καρδίᾳ τῶν ἐχθρῶν τοῦ βασιλέως.  Ο θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου».

Αφού υμνούν τον Χριστό ως Βασιλιά, εμφανίζονται γραμμές για τη βασίλισσα:

«Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη. Άκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου, ὅτι αὐτός ἐστι Κύριός σου»

Τα λόγια για τη βασίλισσα ερμηνεύονται από τους αγίους πατέρες με διαφορετικούς τρόπους: άλλοι βλέπουν σε αυτά μια προφητεία για την Εκκλησία, άλλοι δίνουν σε αυτές τις γραμμές την ερμηνεία της Μητέρας του Θεού.

Και οι δύο αυτές έννοιες υπάρχουν εδώ.

Πολλές προφητείες ερμηνεύονται με διαφορετικούς τρόπους, αλλά αυτό μόνο τις εμπλουτίζει, τις κάνει βαθύτερες, τις βγάζει πέρα ​​από το πλαίσιο της προσωπικής αντίληψης. Το βάθος της πίστης είναι απεριόριστο, όπως και η γνώση του Θεού.

Η ομορφιά της βασίλισσας σημαίνει εκείνη την αρχέγονη ομορφιά που αρχικά δόθηκε στους ανθρώπους στη γη, αλλά μετά την πτώση, παραμορφώθηκε και χάθηκε. Και μόνο στη Μητέρα του Θεού είδε ο Βασιλιάς ομορφιά ανέγγιχτη από την αμαρτία.

Η προσκύνηση της Υπεραγίας Θεοτόκου μας φέρνει κοντά στον Θεό, δεν είμαστε πια δούλοι, αλλά παιδιά της οικογένειας του Θεού. Η τακτική ανάγνωση αυτού του ψαλμού βοηθά στον καθαρισμό της καρδιάς από τους αμαρτωλούς δεσμούς, την φέρνει πιο κοντά στην απόλυτη καλοσύνη και ομορφιά και παρέχει τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Ο ψαλμός τελειώνει με μια υπενθύμιση ότι ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος προς το φως και τη σωτηρία, και το όνομά Του θα διατηρηθεί για πάντα, όλα θα περάσουν, αλλά είναι αιώνιος, η μνήμη Του είναι ατελείωτη:

«Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ· διὰ τοῦτο λαοὶ ἐξομολογήσονταί σοι εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος».

Ηχογραφήθηκε από την Ναταλία Γκοροσκόβα