Περί αγιογραφίας και θεολογίας χωρίς Θεό.

Κατά καιρούς συναντάμε μάλλον περίεργες «δημιουργίες» καλλιτεχνών που θεωρούν τους εαυτούς τους αγιογράφους. Όλους αυτούς, με μια διαφορά στις εικόνες, ενώνειένα πράγμα - μια υπερτροφική επιθυμία για αυτοέκφραση. Αλλά αυτό που μπορεί να είναι αξιέπαινο στην κοσμική τέχνη συχνά δίνει μάλλον αντιφατικά αποτελέσματα στην αγιογραφία. Άλλωστε μια εικόνα είναι μια εικόνα του Θεού, που πρέπει να ζωγραφίζεται με μεγάλη ευλάβεια και αυταπάρνηση.

Όσο περισσότερη ταπεινοφροσύνη στον αγιογράφο και όσο λιγότερος εγωισμός, τόσο το καλύτερο. Επομένως, όλοι οι καλλιτεχνικοί πειραματισμοί στον τομέα της αγιογραφίας πρέπει να έχουν ορισμένα όρια, να είναι καλλιτεχνικά τεκμηριωμένοι. Αλλά η αυτοέκφραση και η εικονογραφία δεν είναι πολύ συμβατά. Άλλωστε είτε απεικονίζουμε την εικόνα του Θεού, είτε εκφραζόμαστε, δηλαδή κυριολεκτικά εκφράζουμε τον εαυτό μας . Και είναι μεγάλος πειρασμός να περάσεις τις φαντασιώσεις σου ως εικόνα, την ψεύτικη ιδέα σου για τον Παντοδύναμο, παραμορφωμένη από μια αμαρτωλή ατελή συνείδηση.

Αυτή είναι η λανθασμένη αντίληψη πολλών «εικονογράφων»-μοντερνιστών. Αλλά αυτή η ίδια αυταπάτη είναι επίσης παρούσα σε πολλούς νέους θεολόγους που προσπαθούν να φέρουν μια στιγμιαία πολιτική ατζέντα στη θεολογία.

Όλα μπορείς να βρεις σήμερα στη λεγόμενη προοδευτική θεολογία: τη δικαίωση των επαναστάσεων και τις προσπάθειες δικαιολόγησης της αμαρτίας ή νομιμοποίησης διαφόρων παρεκκλίσεων ή τέρψης σε διάφορες ριζοσπαστικές μορφές φεμινισμού, μαχητικό περιβαλλοντισμό και οτιδήποτε άλλο.

Η ουσία όλων αυτών των «θεολογικών» μελετών, παρά την ποικιλομορφία τους, όπως στην περίπτωση της μοντερνιστικής «εικονογραφίας», είναι η ίδια. Αυτή είναι η επιθυμία να δώσουν τις δικές τους φαντασιώσεις για την διδασκαλία περίτου Θεού.

Άλλωστε, όλα όσα γνωρίζουμε για τον Θεό μας αποκαλύπτονται από τον ίδιο στην αποκάλυψή Του, μέσω της Αγίας Γραφής και της Παράδοσης. Και επομένως η ουσία της θεολογίας δεν είναι μια πτήση της ανθρώπινης φαντασίας και όχι η πρόθεση να συνδυάσει τη χριστιανική διδασκαλία με το επόμενο «πνεύμα αυτής της εποχής». Αυτή είναι η μελέτη της θείας αποκάλυψης. Και εδώ, όπως και στην αγιογραφία, δεν μπορεί να υπάρξει ερασιτεχνική παράσταση.

Όσοι όμως τολμούν να απεικονίσουν τον Κύριο ή να γράψουν γι' Αυτόν ασεβώς και από τη δική τους λογική, στην πραγματικότητα ενεργούν σαν άθεοι. Για αυτούς δεν υπάρχει Θεός.

Και στην πραγματικότητα, αν κάποιος ζωγραφίσει ένα πορτρέτο του υποτιθέμενου επίγειου πατέρα μας, αλλά δεν μοιάζει με το πρωτότυπο, ή αρχίσει να λέει κάθε λογής μύθους για αυτόν, αυτή η δημιουργικότητα θα εκτεθεί αμέσως ως τσαρλατανισμός. Ακόμη πιο οξεία θα πρέπει να είναι η αντίδρασή μας όταν πρόκειται για τον Επουράνιο Πατέρα μας. Μπορείτε μόνο να φανταστείτε κάτι που δεν είναι στην πραγματικότητα. Έτσι, αν κάποιος συκοφαντεί τον Κύριο με τη δημιουργικότητά του, τότε είτε είναι σε λάθος, είτε συνειδητός βλάσφημος, είτε απλά δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Κυρίου.

Για να αποφύγει κανείς έναν τέτοιο πειρασμό, πρέπει να ταπεινωθεί και να προσκολληθεί στην Εκκλησία.

Ηχογραφήθηκε από την Ναταλία Γκοροσκόβα